Жазмыш /Қасірет кітабы/, 392 бет, қатты мұқаба, қазақ тілінде.

Дүниенің ең басты жұмбағы – адам. Адамдар дүниенің бәрін түсіндіргенмен, өздерін өздері әлі де болса түсіндіре алған жоқ. Әу баста қандай жұмбақ болсақ, қазір де сол жұмбақ қалпындамыз. Ал өнер адамдары, дарын иелері, әсіресе ақындар – болмы­сынан бөлек, табиғатынан тылсым, қайта­ланбас құбылыс, уникум. Олар кейде белгілі бір шығарма­ларының белгілі бір сәт­­терінде ақырын-ақырын ашылғандай болады. Бірақ ондай сәулелі сәттер көп адамның санасына сыя қой­майды. Ақынның аты-жөні өзгермейді демесек, өзі үнемі өзгеру үстінде, құбылу үстінде, керек десеңіз, өзін-өзі жоққа шығару үстінде, жаңғыру үстінде ғұмыр кешеді. Оның өзі өмір сүруге ұқсамайды. Оның өмірі – бейнет­тену, азап шегу, тіпті у ішу. Ақын-жазушыға байланысты портрет деген сөзді жиі пайда­ланамыз. Сол сөздің өзі, ұғымның өзі ақын аталатын айрықша құбылыстың сексен сегіз қыры түгіл, бір қырының бір белгісін берсе беретін шығар. Бере алмауы да мүмкін. Менің бұл пікіріме біреу келісер, біреу келіспес. Қайткенде де оны айтпасқа болмайды. «Қырық кісі – бір жақ, қыңыр кісі – бір жақ» демекші, алпыс адам – бір жақ, ақын өзі бір жақ.
Қысқасы, «Жазмыш» – ақындар және ақындық қасірет туралы дара көзқарас. Бұл мәселеге мүм­кін­дігінше тереңдеп бару, түсініп бағу.